چه خیال انگیز و جانبخش است اینجا نبودن. عارض ه ی مسری مرد جوان. شاید چون چیز دیگری برای گفتن نداشتند. آدم گاهی از یک احساس آنی خود پیروی می کند. بعد مسایل جور در می آیند. آدم دست آخر به آن ها عادت می کند. حالا که مداد رنگی ها دست توست.

در زندگی از تصور مصیبت های بیشماری رنج بردم که هرگز اتفاق نیفتادند. و چقدر اين واژه ي سلام واژه ي خوبي است كه اگر نبود من شايد هرگز نمي نوشتم. واژه ي خوبيست براي هر شروعي. نه كه برايم خوب بودن يا خوب نبودنت مهم نباشد نه. ولي روزهاست نپرسيده ام و حالا شايد حق پرسيدنش را هم ندارم. شايد خواب ديشبم حق حتي اين نوشتن را از من ميگيرد. ولي امروز دلم هوس نوشيدن يك چاي داغ توي ليوان يك بار مصرف ترجيحا توي ماشين بغل جاده ورودي شهرك آويشن را دارد.

زیرا برگها زمانی میریزند که گمان می برن طلا شده اند. دلتنگم دقیقا مثل پرنده ای حبس شده در قفس. پرنده ای با چشم های غمگین و قلبی کوچک و پرتبش در آرزوی پرواز و آزادی خیره به آسمون . پرنده ای که منتظره دستی مهربونه بیاد و در این زندون میله ای رو باز کنه و اونو به سمت آسمون که نهایت آرزوشه پرواز بده. دقیقا احساس همین پرنده محبوس در قفسو دارم. ﻣﺘﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﯾﺎﺩ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ. ﻭﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺧﻄﺎﺏ ﻧﮑﻦ .